هوش مصنوعی و سوسیالیسم

یکی از ویژگی‌های مهم جوامع مدرن، بالا رفتن استانداردهای زندگی و دسترسی گسترده به تحصیل در مدارج عالیست. اتفاقی که گرچه به خودی خود نقش مهمی در پیشرفت جامعه بازی می‌کند، باعث یک معضل مهم نیز می‌شود. و آن چیزی نیست جز کمبود نیروی ‌کار ساده.

مشکلی‌ که هم‌اکنون بسیاری از کشورها، از جمله کشورهای شمال جهانی (اروپا و آمریکای شمالی) با آن دست به گریبان هستند. البته که این مشکل ابعاد دیگری نیز دارد که باید به وقتش به آن نیز بپردازم.

این مسئله در یک جامعهٔ‌ سوسیالیستی می‌تواند شدت بیشتری بگیرد. از یک سو سوسیالیسم، تحصیل را یکی از حقوق اساسی مردم قلمداد می‌کند؛ و از سوی دیگر گریزانی انسان از فعالیت‌های یکنواخت، تکراری و خطرناک، آن‌ها را از چنین مشاغلی دور نگه می‌دارد.

این را هم باید در نظر گرفت که بر خلاف نظام سرمایه‌داری که با جذب مهاجران و پناهندگان به عنوان نیروی‌کار ارزان به دنبال حل بخشی از مشکل مطرح‌شده است، سوسیالیسم اخلاقاً و قانوناً نباید بدین‌گونه به استثمار مردم بپردازد.

اینجاست که هوش مصنوعی می‌تواند به عنوان یک ابزار مهم مورد توجه قرار بگیرد. با ترکیب هوش مصنوعی و صنعت رباتیک، و اتوماسیون بسیاری از مشاغل تکراری و سخت از جمله کار در معادن، کشاورزی، تولید، حمل و نقل، نظافت و انواع مشاغل خدماتی و… می‌توان بار بزرگی را از روی دوش جامعه برداشت و مفهوم «کار» را بازتعریف کرد.